POGODA

Twoja przeglądarka nie pozwala wyswietla obiektu
Użyj Firefox, Chrome, lub Safari.


Dobowy wykres temperatury

WARTO ZOBACZYĆ

A A A

HISTORIA


"Dębieńsko w dawnej fotografii"

Bolesław Profaska


Pomiędzy Mikołowem a Rybnikiem, na linii wschód-zachód oraz Gliwicami a Żorami, na kierunku północ-południe położona jest miejscowość Dębieńsko. Dębieńsko graniczy od wschodu z Ornontowicami, od południa z Bełkiem i Jaśkowicami, od zachodu z Czuchowem i Czerwionką, zaś od północy z Knurowem. Otoczone jest z dwóch stron lasami. Od północy rozciągają się lasy knurowskie, a od południa i wschodu lasy orzeskie. Są to obrzeża znacznych kompleksów leśnych rudzkich i pszczyńskich. Zarówno Dębieńsko Stare, jak i Dębieńsko Wielkie położone są na terenach lekko pofałdowanych o amplitudzie 260 do 322 m n.p.m. Wzniesienie biorące swój początek na północ od Orzesza, rozciąga się na południe od Dębieńska Wielkiego z najwyższym szczytem ziemi rybnickiej, górą Ramża zwaną również Ramżulą (322 m n.p.m.). Dalej opada z kierunku Bojkowa, dzieląc dolinę Bierawki od doliny Kłodnicy. Przez Dębieńsko Wielkie w rowie zwanym .Przyrwą" płynie strumyk, który łączy się z Jordankiem, przepływa dalej przez Dębieńsko Stare i wpada do Bierawki w rejonie Czuchowa. Osada "DMIE" założona została przez rycerza Egidia wywodzącego się z linii Rassycz, osiadłej w Raszczycach koło Raciborza. Pierwsze wzmianki o rycerzu Egidio pochodzą z lat 1239-1245, natomiast miejscowość DAMB wymieniona została w dokumentach z 1306 l'. Rycerz Egidio był protoplastą rodu Welczków - w polskim brzmieniu Wilczków, do których przez kilkaset lat należały dobra rycerskie Dębieńska. Na ziemiach tych powstały osady Czerwionka, Leszczyny, Dębieńsko Wielkie i Stare, Czuchów, Ciosek i Ornontowice. Miejscowości te w XVIII wieku przekształcone zostały w samodzielne gminy. Dobra rycerskie w rękach baronów Welczków pozostały do 1722 r. Welczkowie należeli do znakomitych rycerskich rodów śląskich posiadających własny herb. Jego członkowie pełnili zaszczytne funkcje u boku książąt raciborskich, a później opolsko-raciborskich. Kilku przedstawicieli tego rodu piastowało urzędy kanclerskie księstwa. Herb przedstawiał dwie wieże na czerwonej tarczy z hełmem i koroną w jej szczycie. Wielkodębieńskie dobra rycerskie położone były na wschodnich rubieżach księstwa raciborskiego rządzonego do 1337 t przez potomków Piastów. W wyniku złożonego hołduprzezksięcia Leszka królowi Czech w roku 1327, ziemie te popadły w coraz większą zależność przechodząc w 1532 l: pod panowanie czeskie, a później Habsburgów.

Strony: 1 2 Następna »